Frisch und Knüsprig
Tja als je aangeduid wordt met “en de rest” dan hoef je geen eersterangs behandeling te verwachten natuurlijk. We zijn al bijna 2 weken onderweg en nu pas kom ik ertoe om een stukje te typen voor het volwassen deel van deze website. Kids gaan voor, sorry! We vertrouwen erop dat jullie volwassenen ook af en toe bij Kids kijken voor een vollediger verhaal. Onder lees mee vindt je het ‘kinderblog’ ook geschikt voor volwassenen hoop ik.
We hebben heel wat meegemaakt voordat we vertrokken. Een huurder vinden voor ons huis bleek een ware achtbaan die tot op de laatste dag spannend bleef. We moesten onze reis een paar dagen uitstellen dat was gevoelsmatig best lastig. Maar aan de andere kant: wat zijn een paar dagen op een heel jaar? Er moest natuurlijk ook een hele hoop geregeld worden en de meest uitgesproken zin in de week voor vertrek was dan ook: weet je wat we ook nog moeten doen?
En toen konden we ineens toch vertrekken. De meeste zaken waren geregeld. De avond voor vertrek hebben we nog EHBO les gehad van Niko (Line’s vader) De les gaat verder in Italië waar we een deel van de familie weer treffen. Daar krijgen we les 2: reanimeren.
Gek is dat, maar zodra we op de fiets zaten vielen een heleboel zorgen van ons af. De eerste dagen zijn we wat meer gespannen dan normaal maar al gauw zitten we in ons vaste ritme zoals we gewend zijn tijdens onze vakanties. Je zit heel veel uren op de fiets, genoeg tijd om te piekeren zou je denken over alles wat je thuis achterliet. De zaken die je nog niet geregeld hebt zoals je zou willen. Maar we gaan al gauw op in de 3 dagelijkse vragen: waar slapen we? Wat eten we? Waar gaan we morgen naar toe?
De uren op de fiets gaan op aan het beleven van het reizen zelf. We zien het eerste lentegroen en…. bloesem! De hellingen van Duitsland kleuren groen en wit van de bloeiende bomen. We voelen de warmte van de zon, want wat hebben we een schitterend weer de eerste twee weken. We ervaren hoe overvolle campings toch leeg kunnen zijn. Caravans staan hutje mutje maar als er niemand in zit hoef je het sanitair toch maar te delen met 2 of 3 mensen.
Maarten haalt zijn Duits op en kan na een week al vloeiend uitleggen wie we zijn en wat we gaan doen. De Duitse volksaard is prettig als je als reiziger ermee te maken krijgt. Ze zijn zeer beleefd, groeten vaak en erg vriendelijk. Op een zak waar brood in zit staat Frisch und Knüsprig . En die woorden zijn van toepassing op veel meer dan brood in Duitsland. Alles is hier Frisch und Knüsprig. De huizen staan mooi in de verf, de tuinen goed onderhouden. Bewegwijzering is een feestje voor fietsers zoals wij. Overal staan fietsbordjes die je naar de volgende plaatsen op de kaart willen wijzen over de meest idyllische paadjes, uiteraard goed begaanbare paadjes. Winkels zijn prettig en op iedere camping blinkt het sanitair je tegemoet van nieuwigheid. Zo lijkt het althans. Na het inschrijven en het opzetten van de tent gaat een van ons altijd even naar het toilet. Om dan terug te komen met de boodschap: weer afgelopen maand opnieuw betegeld! Frisch und Knüsprig sanitair heerlijk na een lange dag fietsen.
We fietsen met een dikke straatatlas van Duitsland en op de overzichtskaart kunnen we zien dat je gewoon naar rechtsonder van iedere bladzijde moet fietsen, dan komen we vanzelf aan bij de Alpen. We weten dat ze eraan komen en we kijken ernaar uit en ook een beetje tegenop. (Line dan vooral). We klimmen heel wat af in Duitsland maar langer dan 4 of 5 kilometer klimmen is echt een uitzondering. Kunnen we dat wel? Met volle bepakking de Alpen over? Motorrijders doen het, mountainbikers doen het, maar wij?
En dan ineens, je slaat de bladzijde van de atlas om en je ziet: de Alpen liggen niet meer 1 of 2 dagtochten weg maar ze liggen achter deze groene ‘heuvel’ die bij nadere beschouwing al behoorlijk veel wegheeft van een Alpenweitje. Als je bovenkomt zie je in de verte wazig de toppen van meer dan 2000 meter hoog. Met sneeuw om het helemaal af te maken.
Diezelfde avond kamperen we aan de voet van de Alpen en we voelen ons koning te rijk met deze muur van bergen voor onze tent. We zijn hier in twee weken naar toe gefietst een dat is een ontzettend goed gevoel.
Als ik dit typ zijn we de eerste pas (Fern pas) al over. Het was pittig maar elke paar kilometer staat Maarten trouw op me te wachten met bemoedigende woorden. Morgen weer verder richting Italië waar de familie ons op het eind van de week opwacht.
Line en Maarten