Dŏbre dan

De laatste keer dat ik geschreven heb waren we de Alpen over en waren we aangekomen in Italië. Daar zijn we naar Venetië gegaan omdat daar Marco Polo vandaan komt. We hebben onze website naar hem vernoemd dus is hij best een bezoekje waard.

Wie is die Marco Polo eigenlijk?  Hij was een handelsreiziger die bijna 800 jaar geleden geleefd heeft. In 1254 toen Marco geboren werd, lag China precies even  ver weg als nu. Alleen kon niemand ernaar toe reizen omdat de reis veel langer duurde. Er was nog geen vliegtuig, geen trein en zelfs geen goede wegen. Een reis naar China was als een reis naar de planeet Uranus in onze tijd. Als je er wilde komen was je jaren onderweg, te voet of met een kameel. Marco Polo is de eerste die naar China reisde en weer terug kwam. Hij had in China gewoond en kon er veel over vertellen aan de mensen in zijn geboortestad Venetië. Er is toen een boek geschreven over Marco Polo en zijn reizen. We zullen de komende maanden elke keer een stukje van het Marco Polo verhaal op de website zetten. Het eerste deel vind je hieronder.

Venetië is prachtig en je kunt je best voorstellen hoe het eruit heeft gezien toen Marco er woonde. Van Marco zelf is niet veel terug te vinden. Als je heel goed zoekt kun je een huis vinden met daarop een bordje: hier heeft het huis gestaan van Marco Polo. Het huis is niks bijzonders om te zien, maar we zijn natuurlijk wel even langs geweest.

Italië fietsen we in een paar dagen weer uit.  We fietsen langs de Adriatische zee naar Triest. En daar begint het klimmen pas echt goed! We vertrekken vanaf zee niveau en we moeten  naar Rijeka dat ook weer aan de zee ligt.  Alleen ligt er een berg  op de route van meer dan 1000 meter hoog. Er is een tunnel voor de auto’s maar daar mogen wij niet in. Er zit niks anders op: klimmen! Een piepklein weggetje gaat supersteil de berg op. In 1 dag fietsen (en lopen) we die 1000 meter omhoog. Om daarna in 3 kwartier weer af te dalen naar de zee waar een camping is. Nu zijn we op de Balkan en daar zullen we bijna elke dag wel naar de 1000 meter klimmen meestal vanaf een meter of 600 boven zeeniveau. We merken dat onze spieren steeds sterker worden en het klimmen gaat ons best goed af.

Op de Balkan liggen allemaal kleine landjes. Wij fietsen door Slovenië, Kroatië, Bosnië Herzegovina en Servië. Om de paar dagen een grens en een nieuw soort geld en andere mensen. Vroeger hoorde al die landjes bij elkaar: Joegoslavië. In Joegoslavië woonden verschillende volken bij elkaar. Mensen woonden door elkaar heen en wisten niet precies wie er nou Bosnisch was, of wie een Kroaat. De een ging naar de moskee en de ander naar de kerk maar dat was lang geen probleem.  Twintig jaar geleden is hier een burgeroorlog gekomen. Welk volk is het beste? En welk volk is de baas? Dit stuk land is van ons en we willen alle anderen eruit! Soms werden mensen weggejaagd, soms werden ze vermoord.

Nu is het twintig jaar later en in sommige landen kun je nog steeds zien dat er oorlog is geweest.  Veel mensen zijn niet zo rijk als bij ons. In Bosnië staan veel ruïnes en er wordt gewaarschuwd dat er nog mijnen in de grond kunnen liggen. Maar er worden ook veel huizen nieuw gebouwd. De mensen wonen vaak op de eerste verdieping die al ongeveer afgebouwd is, en op de tweede verdieping zitten er nog geen ramen in het huis. Elke keer als er weer wat geld is bouwen de mensen weer verder. De mensen in Bosnië werken hard in hun moestuintjes. Met kromme ruggen staan ze de grond te bewerken. Er komt bijna geen machine aan te pas. Heel de familie helpt mee. Kinderen en oudere mensen net zo goed.  Als ze niet aan het werk zijn zitten ze voor hun huis te kletsen in kleine groepjes. Als we langsfietsen kijken mensen heel uitgebreid naar ons en ze zwaaien en roepen: Dŏbre dan! Goede dag betekent dat. Want we fietsen door dorpjes waar mensen niet vaak een toerist zien en al helemaal niet op de fiets.  We groeten soms wel 100 mensen op een dag.

We zien van alles op en langs de weg:

Oude auto’s

Zwerfhonden

Hooibergen

Kolkende rivieren

Mensen met een zeis of een hooivork

Hopen afval

Dorpjes met een kerk en een moskee

Begraafplaatsen met kruizen en even verderop een moslim begraafplaats

Herders met 2 geiten of met een hele kudde schapen.

Schoolbussen met zwaaiende kinderen

Een klooster met een nonnetje met een indrukwekkende snor

Mini supermarktjes die tot aan het plafond gevuld zijn met levensmiddelen.

Borden met cyrillische letters die we niet lezen kunnen.

Oude vrouwtjes met een kromme rug, een stok en een hoofddoekje. Precies zoals ze bij ons alleen in sprookjes voorkomen.

Een slaapplaats vinden is soms best moeilijk. Soms slapen we in een kamer bij mensen thuis voor een paar euro. Soms zetten we de tent bij mensen in de tuin of op het veld. Vaak spreken die mensen geen woord Engels of Duits. We merken dat we met handen en voeten toch overleggen kunnen. Soms ontstaan er zelfs gesprekjes met grapjes erin. Of wij om hetzelfde grapje lachen als deze mensen is alleen wel de vraag.

We waren heel blij toen we een camping op de kaart van Servië gevonden hadden. Precies op onze route! We fietsten erheen maar het bordje camping wees naar een weggetje dat eindigde in een flinke rivier. We zagen de camping liggen aan de overkant maar we zagen geen brug. Even verderop was er wel een brug; een hele wankele hangbrug van 50 cm breed. Er waren een paar planken stuk en ook de leuning ontbrak hier en daar. We zijn naar de overkant gelopen zonder bagage en dat was al een hele wiebelige onderneming. De man van de camping vertelde dat het 7 dagen flink geregend had in Servië en dat daardoor de betonnen brug overstroomd was. Wij fietsten maar weer verder. De hangbrug was veel te gevaarlijk met de fietsen of met de tassen besloten we.

Wild kamperen (je tent opzetten op een andere plaats dan een camping) is niet zo’n probleem alleen ga je na een tijdje erg verlangen naar een douche. We worden erg vies onderweg. Zonnebrand en stroompjes zweet vermengen zich met stof van de weg en vliegjes.  Zonder douche wassen we ons met een teiltje bij mensen thuis, staande bij een kraantje of fonteintje, of met een pannetje heet water in de voortent. Die is net groot genoeg voor een onhandig ritueel met een washandje. En daarna meteen lekker onze slaapzak in!

Over de alpen naar Italië 3 mei 2011

We reizen door Duitsland en we hebben heerlijk weer. Het lijkt of het voorjaar voor ons extra zijn best doet met bloesem en veel fris groen. Ook de vogels zijn erg actief en dat vinden wij wel leuk. We stoppen regelmatig even om te kijken met de verrekijker. Roofvogels vinden we mooi om naar te kijken. De rode wouw of een valkje. Maar ook kleinere vogeltjes of hazen in het veld. ’s Nachts horen we de nachtegaal fluiten. Maarten probeert zo goed mogelijk foto’s te maken van al die dieren maar dat is nog niet zo makkelijk want die vogels zitten niet stil voor een fotograaf. Vaak wordt het een zoekplaatje.

Fietsend door Duitsland valt ons op dat er veel dingen ongeveer hetzelfde zijn als in Nederland. Het zijn niet voor niets onze buren. Maar er zijn ook wel verschillen tussen de Nederlandse kinderen en de Duitse kinderen. Je ziet veel kinderen, alleen of in kleine groepjes, zelfstandig naar school lopen. Ze hebben een grote rugzak op en lopen het hele dorp door om op school te komen of ze nemen zelfstandig de bus. Daar zitten ook jonge kinderen van een jaar of 7 bij. Veel kinderen hebben kleine stepjes bij zich. Waveboards zien we niet zo veel. Die zijn ook veel onhandiger omdat de stoepen en fietspaden vaak steil zijn. Zo’n licht stepje kun je makkelijk meenemen de berg op en je kunt er lekker hard de berg weer mee af.

We zijn precies twee weken onderweg en dan liggen ze ineens voor ons: de Alpen. Tot nu toe hebben we over ronde bergen gefietst die soms best hoog waren maar toch meer op hele hoge heuvels leken. De Alpen zijn echt anders. Bergen die eindigen in kale pieken met sneeuw op de toppen. We zijn best trots dat we nu al zover zijn. We hebben zin in fietsen in de hoge bergen. Line ziet er ook wel tegenop. De Alpen die we zien liggen lijken wel een dichte muur aan steile pieken en we moeten nu soms wel 30 kilometer achter elkaar klimmen. De pieken zien er prachtig uit maar als je bedenkt dat je met al die tassen omhoog moet…. De weg die we nemen is de laagste oversteek door de Alpen. We fietsen van het ene dal naar het andere maar klimmen moeten we toch. Het gaat veel langzamer dan normaal en we fietsen soms maar 50 km per dag. Dat is hard werken maar het lukt toch goed. Het hoogste punt wat we bereiken is 1530 meter bij de Resia pas. Dat ligt bij de grens tussen Oostenrijk en Italie, want we zijn aan het begin van de Alpen Oostenrijk in gefietst en een paar dagen later fietsen we het dus weer uit. Ze spreken in Oostenrijk en in dit deel van Italie nog Duits dus dat is wel handig want dat spreken we wel een beetje. Na de Resia pas is het afdalen! Er is een heel lang fietspad tot aan Trento dat loopt langs verschillende rivieren. Er zijn hier heel veel boomgaarden zodat we wel 200 kilometer ongeveer hetzelfde uitzicht hebben: fietspad, rivier, fruitbomen.

Bijna net zo plotseling als ze opduiken, zijn de Alpen ook weer afgelopen. We kamperen aan de voet van Mount Grappa. Een hoge berg in onze rug en voor ons de Po vlakte. Hartstikke plat! Geen heuveltje te bekennen. We fietsen een hele lange dag door dit platte land. We vinden het maar saai na de mooie Alpen. We fietsen stevig door want onze familie wacht op ons op een camping vlak bij Venetie. Hier nemen we een weekje rust. Niet dat we het fietsen al moe zijn maar afscheid nemen van onze familie is nu even belangrijker. We gaan ze hierna een jaar niet zien en dat is toch wel heel erg lang. Volgende week fietsen we naar Triest en dan komen de landen die we niet zo goed kennen. Kroatie, Servie Bulgarije een piepklein beetje Griekenland en dan Turkije. Spannend. Het is net of het avontuur nu pas echt begint.

Onze reis is begonnen. 13 april 2011

Maandag hebben we afscheid genomen van de kinderen en de collega’s op de Bloemaert. Wat een feest was dat vertrek voor ons. Iedereen was enthousiast en er waren een hoop vragen over onze fietsen en de reis. Er was een kind dat zich afvroeg wat voor fietsen dit nou waren, geen racefiets, geen mountainbike, geen gewone fiets….. Het zijn trekkingfietsen. Dat is een fiets speciaal voor lange reizen. Extra stevig zodat er veel tassen op kunnen. We hadden alle bepakking op de fietsen zitten zodat je goed kunt zien hoe we reizen. In de tassen zitten allemaal handige dingen. Dat kun je later bekijken en lezen onder neem mee. Om kwart voor 1 vertrokken we van school en alle kinderen kwamen ons uitzwaaien. We fietsten weg en we wisten meteen: wat een goed begin van onze reis. We zijn het Bels lijntje op gefietst. Daar hebben we een verhaal over dat speelt in de tijd dat het Bels lijntje nog een echte spoorlijn naar Belgie was. Nu is het een fietspad naar België want we wilden snel naar het buitenland. Het avontuur tegemoed.

Maar, ik zal het maar gewoon bekennen, we zijn maandag niet echt vertrokken. We moesten nog een paar dagen wachten. Na de grenspaal met Beglie zijn we terug naar Goirle gefietst. Werk aan de winkel. Er was nog zoveel te regelen voordat we alles goed achter konden laten.

Vrijdag hebben we afscheid genomen van onze familie. Om 14.00 uur fietsten we pas weg. En deze keer gingen we de Belgische grens echt over. We fietsten langs een kanaal met wind in de rug. Wind mee, zonnetje en heel veel geode zin. Daar ga je hard van fietsen! We hielden dan ook pas laat op. Toen waren we Belgie al weer bijna door. We hebben in Maaseik gekampeerd. Aan de oever van de Maas.

Kijk maar op de kaart. (bij: reis mee) Maaseik ligt bij de grens naast een heel smal stukje Nederland. Zaterdag waren we dus binnen een uur Nederland doorgefietst naar Duitsland. We hebben langs de grens gefietst tot Vaals en daar kamperen we onder de bomen vol met bloesem.
Zondag gaan we naar Aken. Daar willen we graag de Dom bezoeken. De Dom is een oude grote kerk die we nog nooit gezien hebben. De binnenkant is helemaal versierd met mozaiek. Ook is Karel de Grote er begraven. Wie Karel de Grote was? Dat is een keizer geweest die lang geleden regeerde over een groot deel van Europa. Misschien denk je; nou en? Dat kan, maar Karel de Grote heeft een aantal dingen besloten waar we nu nog steeds de gevolgen van merken. Jullie al helemaal. Karel de Grote heeft namelijk besloten dat alle kinderen naar school moesten. En nu ongeveer 1300 jaar later is dat nog steeds zo. Er is een verhaal over de Dom van Aken en dat kun je hier lezen.

We fietsen ’s middags verder en dat valt niet mee. Heb je wel eens een dooie vulkaan gezien? Hier in de Eiffel ligt het er vol mee. Dit gebergte is heel lang geleden vulkanisch gebied geweest. Nu zie je hier niet zoveel meer van. Hele hoge heuvels (of kleine bergen, tis maar net hoe je het bekijkt) zijn er te zien. En niet alleen kun je ze zien, wil je ergens komen dan moet je er soms dwars overheen. Deze bergen hebben toch al pieken van 600 of 700 meter. Het hoogste punt dat wij bereiken is 653 meter. Dat weten we precies omdat we een apparaat op de fiets hebben dat meet hoe hard we gaan maar ook hoe hoog we komen.

Het reizen is dus flink werken maar vandaag zijn we in Trier. Even een rustdag want Line heeft een zere kont. En Trier is een fijne stad. Veel parken en veel oude gebouwen, ook uit de Romeinse tijd. Ook hier is een verhaal over de Dom en hoe de duivel voor de gek werd gehouden. Dat lees je hier.
We gaan morgen weer verder. Zere kont of geen zere kont.

Verhaal 1 het Bels lijntje en de grenspaal
Verhaal 2 Over hoe een wolf in de Dom van Aken kwam

Verhaal 3 een kolom van graniet

Onze avonturen

Hier komen de verhalen van onze avonturen.
We gaan reizen over de zijderoute. Dat is niet één lange weg naar China. Het is een netwerk van wegen waar al eeuwenlang mensen overheen reizen van China naar het westen en van Europa naar het oosten. Al die mensen hebben avonturen beleefd, en al die reizigers voor ons hebben ook al verhalen verteld. Ze vertellen elkaar wat ze onderweg hebben meegemaakt. Maar ze wisselen ook verhalen uit met de mensen die ze onderweg tegenkomen. Zie je de reizigers al zitten? Na een lange dag in de karavaan allemaal om het kampvuur. De kamelen hebben gedronken in de oase en ze hebben net gegeten. Tijd voor een verhaal…
Wij zijn allebei gek op oude verhalen uit allerlei culturen. Terwijl we reizen zullen we hier een boekenkastje vullen met sprookjes en verhalen over de gebieden en steden waar we doorheen reizen. Wil je mee op reis? Lees dan met ons mee!