Laos

Onze eerste indruk van Laos is: fris! De grens boven de 1200 meter en de bergtop is gehuld in een kille mist. De Douaniers maken graag gebruik van het ‘rookgordijn’ rond hun afgelegen grenspost en we betalen drie losse dollars servicekosten boven op de zeventig dollar die het visum kost. Waarschijnlijk een leuke aanvulling op de salarissen van de douaniers. Geen manier om te controleren of dit bij de officiële kosten hoort en dus betalen we zonder morren. In Vietnam zijn we, tegen onze zin, gewend geraakt aan de blondjes tax. Dat is meer dan het naar boven afronden van de prijzen voor buitenlanders. Ben je blond dan mag er een ruim percentage bij de prijs opgeteld worden. 50% duurder, 100%, 200%, wie biedt er meer? We vinden het niet erg om íets meer te betalen dan een Vietnamese klant, Maar als de prijzen richting oplichting gaan, betalen we gewoon wat ons redelijk lijkt en lopen we vervolgens weg. Er is ons verzekerd dat we in Laos eten kunnen bestellen zonder vooraf prijsafspraken te maken. Die paar losse dollars bij de grens blijken dan ook een uitzondering in Laos.



Als we afdalen na de grens komen we al snel onder het wolkendek en zien we intens groene berghellingen zover als we kunnen kijken. De weg is matig maar we zijn in de verste verte de enige gebruikers. Die avond vinden we in een piepklein dorp wel vier guesthouses. Gelukkig is het geen probleem dat we nog geen Kip (het Laotiaanse geld) hebben. We mogen met Vietnamese Dong betalen.

Andere toeristen

De volgende dag komen we in een stadje waar alles draait om het vervoeren van toeristen over de rivier. In onze ogen zijn er een boel westerse buitenlanders in deze uithoek van Laos. Er lopen misschien wel veertig toeristen rond in het dorpje. We genieten wel van een Engels gesprekje hier en daar maar we moeten toch ook wel een beetje wennen aan het feit dat we niet meer de enige toeristen zijn.
Ook wij willen een dagtocht verder met de boot. De weg maakt hier namelijk een grote lus naar het westen en de rivier gaat rechtstreeks naar het zuiden. Langs de rivier liggen verschillende dorpjes die alleen over het water te bereiken zijn. In die dorpen zijn geen auto’s of scooters. Elektriciteit is nog geen vanzelfsprekendheid. Soms is er elektriciteit voor een paar uur in de avond, soms is het er helemaal niet. De boten die op de rivier liggen zijn smal en simpel.



We kijken er een beetje bezorgd naar. Kunnen alle toeristen én onze fietsen er wel op? Zo te zien zijn er maximaal 10 zitplaatsen op een boot. Maar we hoefden ons geen zorgen te maken, die ochtend vertrekken er twee boten en onze fietsen staan in no-time op het achterdek. De autostoelen die in het bootje gemonteerd zijn zitten inderdaad vol maar wij pakken onze stoeltjes uit en zitten heerlijk tussen de houten banken.



De vijf uur durende boottocht is prachtig, zeker het laatste deel waar we weer eens door een karst landschap varen. Hoewel we de laatste maanden al de mooiste karst landschappen ter wereld bezocht hebben (Guilin in China en Ha Long bay in Vietnam) gaan de steile bergen niet vervelen.

Nog meer toeristen in Luang Prabang……

Na deze bootreis fietsen we naar Luang Prabang wat aangeprezen is door veel verschillende reizigers. Het stadje heeft veel charme en nog veel meer toeristen. Voor ons is het even slikken. Het oorspronkelijke Luang Prabang is bedolven onder guesthouses, eet en drink gelegenheden, souvenir winkels en reisbureautjes. Het is of de Franse bezetting hier de laatste jaren een nieuwe vlucht heeft genomen. Het is nu een Europese menigte die de straten vult en de mensen van Laos werken in de bediening, zijn wasvrouw, chauffeur, receptionist of cateraar. Gelukkig verdient de lokale bevolking er nu beter aan dan in koloniale tijden.
En tegelijkertijd genieten we toch ook wel van de westerse-luxe-met-tropisch-tintje die Luang Prabang biedt. De bakker met heerlijke koffie en gebak, de souvenir winkels waar de sjaals op kleur gesorteerd prachtig uitgestald en uitgelicht worden. In een steegje ontdekken we, samen met hordes andere toeristen, de goedkope buffet markt. Dicht op elkaar gepakt op de smalle houten banken hebben we leuke gesprekken. We slenteren meerdere malen over de nachtmarkt vol etnisch handwerk en na de derde keer gaan we zelfs tot wat aankopen over. We gedragen ons zowaar als echte toeristen. Maarten laat zich naar een restaurantje lokken met de belofte van Belgische speciaal bieren. Een gesprekje met de kok maakt ons helemaal enthousiast. Hij vertelt langs zijn neus weg dat hij het koken voor restaurants met Michelin sterren in België niet prettig meer vond. De hoge werkdruk had hij ingeruild voor een eigen tentje in Laos. We hebben er heerlijk stoofvlees op, en zelfgemaakte mayonaise!

Het kan nog toeristischer….

Een paar dagen naar het zuiden ligt Vang Vieng. Dat is de overtreffende trap van toeristisch. Het is, zonder enige twijfel, de overtreffende trap van verschrikkelijk. Het is deprimerender dan Murgab, het is luidruchtiger dan de ergste Chinese Karaoke bar, het is , gelegen in een prachtige omgeving, lelijker dan een industrie terrein op de Po vlakte.
Er zijn hier vele activiteiten mogelijk maar het draait hier maar om een ding: tubing. Je huurt een binnenband van een auto en laat je 3 kilometer stroomopwaarts bij de rivier afzetten. Vervolgens dobber je van barretje naar barretje totdat je niet alleen aan de buitenkant maar ook aan de binnenkant nat bent. Het dobberen en drinken kan afgewisseld worden met springen van kliffen en het hangen aan kabelbanen. Bezopen en verzopen ligt hier niet ver van elkaar want Vang Vieng is goed voor z’n twee doden per maand. Iets waar de regering van Laos liever geen aandacht aan geeft. In het ‘dorp’ en het party eiland gaat het feest ononderbroken door. Over straat lopen in je fluoriderende zwemkleding is hier de heersende mode. Dan komen je tatoeages en je witte bierbuik ook het beste uit. In de eettentjes draaien ze non stop afleveringen van Friends en je kunt er voornamelijk westers fastfood krijgen.
Wij vinden het een stadje waar je niet dood gevonden wil worden. Dus laten we het tubing voor wat het is, verblijven hier een rusteloze nacht en vertrekken de volgende morgen zo vroeg als we kunnen. Weer een ervaring rijker.

Ontmoetingen langs de kant van de weg.

In Laos ontmoeten we iedere dag wel andere reizigers en veel fietsers die bezig zijn met grote reizen of een paar weken vakantie. Even stoppen voor een praatje, verrassend vaak in het Nederlands of het Vlaams. Op de top van een beklimming staan we net even uit te puffen als er een landrover stopt met een Nederlands kenteken. Of ze even op onze kaart mogen kijken? We kletsen een tijdje met de Cathelijne en Rutger die ons langs hun neus weg een stroopwafel aanbieden. EEN STROOPWAFEL!! Het woord alleen als is genoeg voor actieve speekselklieren. De geur geeft ons knikkende knieën. De smaak…….Maar verder valt de heimwee reuze mee!



We leren meer Vlaamse uitdrukkingen dan Laotiaanse woorden deze weken. Het is leuk om de avonden door te brengen met andere fietsers. Samen eten, samen aan het Lao bier. (overigens, Roos, meer dan een halve liter valt niet onder de noemer biertje ) ontspannen in warm waterbronnen en verhalen uitwisselen, heel veel verhalen. Vaak een feest van herkenning, we haken op elkaar in met zinnen als: dat doet me denken aan…. Of: Wij hadden ook een keer….. Toch zijn er ook grote verschillen tussen fietsreizigers. Andere voorbereidingen, ander budget, ander tempo van reizen. Zoveel reizigers, zoveel verschillende keuzes. Alleen al over een onderwerp als boeken wordt heel verschillend gedacht. Hebben jullie boeken bij jullie?? Meervoud? Van papier? Wordt er ons ongelovig gevraagd. Wij laten trots onze kleine collectie dwarsliggertjes zien. Er zijn ook mensen met honderden boeken op een telefoon of een e-reader. Of het andere uiterste: 4 dikke lonely planets meeslepen in je fietstassen.
We hebben leuke momenten met Brenda en Griet uit Leuven, met Thomas uit Utrecht, Frederik uit Aalst, Belgie en Laura en Cyril uit Nederland. We staan wel meer dan een half uur te kletsen langs de kant van de weg met Frank en Martje, uit Breda. We hebben een leuke verzameling blogs voor wie nog niet genoeg heeft aan marcovelo. Wij vinden het grappig om ze te lezen omdat het over precies dezelfde gebieden gaan als waar wij doorheen reizen.
Frank & Martje Waren van plan richting oost te gaan maar gaan nu de andere kant op.
Laura en Cycril Reizen in 15 maanden van Australië naar Zuidoost Azië
Cathelijne en Rutger Rijden met hun Land Rover 110 van Nederland naar Signapore.

Eindbestemming in zicht!

We fietsen naar Vientiane, de hoofdstad van Laos. Daar zien we onze eindbestemming, Thailand, liggen aan de andere kant van de Mekong. We laten Thailand nog lekker even liggen waar het ligt: aan de overkant. Bangkok is hemelsbreed maar een paar honderd kilometer van ons verwijderd. Drie keer trappen en we zijn er! Het is nu de kunst om de route ernaar toe zo te plannen dat er een goede balans is tussen de hoeveelheid tijd en de bezienswaardigheden die we nog willen zien. In plaats van de grens over, gaan we langs de Mekong naar het zuiden van Laos en vanuit daar naar Cambodia.
Onze beleving van tijd op het einde van onze reis is als een trekharmonica. De tijd vliegt en de tijd kruipt. Het gevoel: hebben nog zeeën van tijd, kan zomaar omslaan in: over een paar weken gaan we al naar huis! En die laatste zin kun je op twee manieren lezen. Een beetje teleurgesteld omdat ons avontuur ten einde loopt, of vol verwachting omdat we ook wel weer zin hebben in Nederland. Allebei waar. We denken steeds meer aan thuis en maken samen plannen voor onze thuiskomst. Zin in Nederland begint langzaam de overhand te krijgen maar dat gaat niet ten koste van het genieten hier in Zuid-Oost-Azië.
We besluiten om niet te haasten in de laatste weken. In Laos is haasten in ieder geval een onbekend fenomeen. Zelfs de politie heeft hier een hangmat hangen bij de controle post langs de kant van de weg. Wij passen ons graag aan, uitdrijven en relaxen is het devies. We blijven makkelijker een dagje hangen op plaatsen langs de route.

Wat ook weer niet wil zeggen dat we niet actief bezig zijn. In noord Laos moeten we flink klimmen. Eén dag gaan we in totaal zelfs 1700 meter omhoog. In ruil voor onze inspanningen krijgen we de meest fantastische uitzichten. Daarmee vergeleken is het landschap langs de Mekong na Vientiane erg vlak en een beetje saai. We zijn toch wel behoorlijk getraind de afgelopen maanden merken we. De dagafstanden zijn vaak boven de 100 kilometer en dat gaat in een tempo waar we onszelf over verbazen. 150 kilometer is wel ongeveer het maximale wat we op een dag doen. Maar een paar maanden geleden was zo’n dagafstand een noodsprong (“Nee, in dit stadje is geen hotel, daarvoor moet je naar de Lanzou 40 km. Verderop”) waarbij we uitgeput en ’s avonds laat aankwamen. Nu is het iets wat we tussen het ontbijt en het avondeten relatief makkelijk wegtrappen. Voor het donker ‘thuis’.

De Kong Lor grot

Om de saaie weg een beetje te doorbreken besluiten we de Kong Lor grot te bezoeken. Het is een grot die 7,5 kilometer onder een bergrug doorgaat zodat de rivier van de ene vallei, door de berg naar de andere stroomt.
Een bezoekje aan een grot. Ik denk dan aan treintjes en souvenir shops. Grote groepen mensen die zich over betonnen paadjes wringen. Ik zie de toeristen toch de stalagmieten aanraken waarvan de Engels/Chinees/Fransatalige gids net heeft gezegd dat het onherstelbare schade aanbrengt. Door onze ervaring in een Vietnamese grot denk ik aan een hele kermis van gekleurde verlichting en een watervalletje wat door een pomp aangedreven wordt. Mooi voor de foto’s.



Maar deze grot is anders. Heel anders. Deze grot is pas een jaar of 10 een toeristische trekpleister en het ligt zo diep in een natuurgebied dat we er een dag over doen om er te komen. Pas een paar jaar geleden is er in een gedeelte wat verlichting aangebracht om de paar druipsteenformaties uit te lichten. De rest is… een grot; donker, groot, leeg. Indrukwekkend! Voor 10 euro mogen we met z’n tweeën in een smal houten bootje. De twee gidsen zijn er niet voor de informatie maar voor het besturen van de boot. Al snel verdwijnt de ingang en daarmee het daglicht. We hebben gelukkig onze hoofdlampjes op. Wat geven die weinig licht als er zoveel donker om je heen is! We moeten de twee mannen zo nu en dan helpen met de boot over een stroomversnelling trekken. Het water staat namelijk laag en soms loopt de boot vast. Dus met onze sandalen het water in en sjorren aan de boot. Na een paar keer krijgen we er echt handigheid in (vinden we zelf). Aan de andere kant ligt een erg afgelegen vallei die ons groen en helder tegemoet komt na al dat donker. Er gaat wel een weggetje naar deze vallei toe maar we kunnen vaststellen dat de bevoorrading van het bier in ieder geval door de grot heen gaat! We drinken een drankje in de vallei en dan mogen we weer in het bootje stappen voor de terugweg. Een ervaring die spectaculair is in zijn eenvoud.

Een tropisch eilandje in de Mekong

Laos eindigt in een hangmat. In het meest zuidelijke puntje van Laos is de Mekong op z’n breedst en er liggen veel eilandjes in de rivier. Het heet hier dan ook de 4000 islands, maar volgens ons rekenen ze dan iedere zandbank en struik die boven water uitsteekt mee. Op sommige van die eilandjes kun je overnachten, vaak in simpele hutten van bamboe met een rieten dak. Het was even zoeken want de meeste huisjes bieden vooral het hutje-mutje gevoel, scheidingswand met de buren: gevlochten bamboemat. Gedeelde veranda en gedeelde douche.
En verder heb je hutjes met allerlei voor- en nadelen.
*Wel uitzicht over de Mekong maar ook op het restaurantje met bar.
*Geen uitzicht op de Mekong maar wel met warme douche.
*Wel met een hangmat en uitstekend boven de Mekong. Maar of die constructie dat houdt?
* Wel wifi, een included minibar, airco, een koelkast, een warme douche, handdoeken in een origami stuip en dat geheel liggend in een tropische tuin. 35 dollar per nacht…. Klinkt misschien gek, maar is het ook niet helemaal voor ons!



Maar recht tegenover de laatste dure optie ligt Cindy’s guesthouse. 4 Stevige en simpele hutjes met flinke ruimte ertussen. Een koude douche, een klamboe. En twee hangmatten op de veranda met uitzicht op de Mekong en een groepje bananenbomen. In slaap vallen bij vreemde vogelgeluiden en wakker worden van de bel van de tempel en de stralende zonsopgang tussen de palmen aan de overkant van de rivier. En ze hebben ook nog wifi zodat we dit blog kunnen plaatsen. Wij hebben verder geen wensen meer……

Of, nou ja… eentje dan nog. In de Mekong schijnen heel zeldzame zoetwater dolfijnen te zitten die vanaf dit eiland te spotten zouden moeten zijn. En dan willen we natuurlijk wel graag een foto van zo’n dolfijn voor op de website. Wat we allemaal niet overhebben voor onze volgers! En dus staan we lekker vroeg op, meteen na die mooie zonsopgang en de bel van de tempel. De zon brandt nog niet zo hard, en ’s morgens heb je het meeste kans dat de dolfijnen ‘thuis’ zijn. We fietsen naar het zuidelijkste puntje van het eiland. Vanaf hier wil een schipper je voor 6 euro best naar de plek brengen waar de dolfijnen vaak te zien zijn. Eerste blik op een dolfijn is teleurstellend veraf, niet meer dan een glimp. Maar onze schipper manoeuvreert het bootje steeds dichterbij en na een paar minuten kunnen we toch echt spreken van een Glimp met een hoofdletter G. Maar het wordt nog beter want na een tijdje geduldig dobberen kunnen we de dolfijnen niet alleen zien maar ook horen als ze boven het water komen en uitademen door het gat op hun rug. Dan zijn ze echt behoorlijk dichtbij! Er zitten maar 85 Irriwaddy dolfijnen in de hele Mekong, en een groepje van niet meer dan 8 zit in dit gebied. Maar wíj hebben ze gezien. En op de foto!





Nieuwsgierig naar eerdere belevenissen? Klik hier onder op een van de linkjes


Vietsen in Vietnam | December 2011 – Januari 2012 (Kids Lees mee)
Op naar het zuiden | December 2011
Het einde van de Zijderoute | Oktober – november 2011
De Pamir | september 2011
Stannen en stempels | augustus en september 2011
Hulpdiensten in de woestijn | 8 tot 12 augustus 2011
Welcome to Iran! (Iran 2) | augustus 2011
Tegenwind (Iran 1) | eind juli 2011
Van Capadocie tot Van | half juli 2011
Istanbul | begin juni 2011
Balkan en Bulgarije | eind mei 2011
Waarin we trouwen, wij langs gaan bij Marco Polo en… | Italie | 12-05-2011
Frisch und Knusprig | half april 2011
Vertrokken | begin april 2011