donderdag 22 dec. 2011

Op naar het zuiden!

Onder Xi’an liggen de Qin Ling bergen en daar moeten we nog even overheen om richting het zuiden te gaan fietsen. We fietsen de bergen in met hele dichte mist. Dat levert soms een mooi traditioneel Chinees doorkijkje op maar meestal slechts een vermoeden dat het hier echt prachtig is. Alleen zie je er niet zoveel van. Van het landschap zien we weinig, van de dieren nog minder. Er zitten hier panda’s en leeuwenaapjes. Jammer, we zien ze alleen op de informatieborden langs de kant van de weg. Wel zien we dat de planten steeds exotischer worden. Aan de zuidkant van de bergen groeien voor het eerst palmbomen en nog verder zuidelijk bij de Yangtze rivier sinaasappels en mandarijnen. Pas na afloop van deze bergrug bedenken we hoe deze reis onze blik veranderd heeft. Deze bergrug is ongeveer even hoog als de Alpen. Alleen viel dat niet zo op omdat er op onze kaart nog veel hogere bergen staan. Zo spannend als Line het vond om over de Alpen te fietsen, zo ‘gewoon’ is deze bergrug nu.



Het doorkruisen van de Qin Ling bergen is dus nauwelijks een obstakel op onze reis. Maar we krijgen wel te maken met andere hobbels op onze weg die voor oponthoud zorgen. Het zijn allemaal maar relatief kleine tegenslagen maar ze volgen elkaar hardnekkig op. Het maakt dat we beseffen dat de reis tot nu toe als een geoliede machine is verlopen. En nu is het alsof er toch wat zand in de machine is gekomen…..
Zo heeft Line een hele reeks aan lekke banden en moet Maarten zijn versnellingskabels vervangen. Een lastig karweitje in verband met de Rohloff naaf en een tangetje van Chinese kwaliteit bemoeilijkt het karwei aanzienlijk. Al met al een ochtend klussen aan de fiets en later nog een paar uur voor het inkorten van de kabels.
Verder worden we in deze weken ziek. Niks ernstigs maar genoeg om een week in een hotelkamer door te brengen. En we verdwalen, vrij serieus deze keer…..

Het recept voor verdwalen in China

Het begint er natuurlijk mee dat je, tegen beter weten in, een weg besluit in te gaan die níet op de kaart staat. Toegegeven, we hebben heel veel goede redenen om deze weg te nemen want de kaart heeft zo’n grove schaal dat lang niet iedere weg erop staat, nietwaar? Niet op de kaart en niet op de Garmin, (ons gps apparaat) de weg ligt er wel! Langs de rivier loopt een brede, geasfalteerde weg aanlokkelijk in de goede richting te lonken. Om het nog aantrekkelijker te maken staan er toeristische borden bij. Scenic areas worden ons beloofd. Als de weg helemaal doorloopt langs de rivier naar het stadje Ziyang kunnen we daar de grote weg weer oppakken. Dan hebben we onszelf minimaal een dagtocht omrijden bespaard. Deze redenatie klopt als een bus en heeft maar 1 zwakke plek: “als de weg helemaal doorloopt” Als…. Als….

Tweede ingredient voor verdwalen is: geniet met volle teugen van het uitzicht en dring twijfels naar de achtergrond. Is de weg door aardverschuivingen flink smaller geworden, dan zeg je tegen elkaar dat het zo fijn rijdt op zo’n rustige weg. Kijk niet te veel naar de kaart en de Garmin die weigeren meer informatie los te laten dan: er ligt een rivier. Kijk liever naar hoopgevende signalen als het voorbijrijden van lokale busjes en vrachtwagens. “Volgens mij zag ik op die bus het teken voor Ziyang!”



Derde ingrediënt is een echt hoofdbestanddeel: vraag het de Chinezen. Of, nou ja, vragen…… Je beklimt keer op keer de taalbarrière en met handen, voeten en de kaart maak je duidelijk wat je wil. De Chinezen weten altijd raad. Of de weg doorloopt? Natuurlijk loopt hij door! Ijverig wordt er geknikt en gewezen. Aan deze kant van de rivier of de andere kant, de weg loopt door! En met de afstand willen ze ons ook graag helpen. Hoever is het nog naar Ziyang? Een willekeurige greep uit wat antwoorden: van een man in pak die Engels spreekt: 6 kilometer, 3 morsige monteurs schrijven 180 kilometer in het zand, van een vrouw met een baby krijgen we 8 kilometer te horen. Ze wijzen allemaal naar de weg langs de rivier. Verder dus maar weer. Na 10 kilometer doemt er weer een stadje op. Maar…… het is niet Ziyang. Typisch Nederlands natuurlijk om over zo’n detail te vallen.



Je hebt er maar een snufje van nodig maar wel degelijk een echte smaakmaker: een splitsing in de weg. De doorgaande weg gaat, flink steil, links de berg op, langs de rivier gaat slechts een weggetje van een betonplaat breed. Wat kies je?

Natuurlijk zou je denken dat je een grote dosis vreemd geplaatste richtingaanwijzers moet toevoegen. Hier moet je echter heel spaarzaam mee omgaan. (Dit werkt wel bij “verdwalen in Belgie” waar men niet kwistig genoeg kan omgaan met borden deviation.) In China echter gaan teveel richtingaanwijzers het geheel erg overheersen. Slechts één onduidelijk geplaatst bord met alleen Chinese tekens geeft het gerecht net de benodigde hoeveelheid pit.

Met al deze ingrediënten op een rij hoef je het alleen maar een tijdje te laten sudderen. Duurt onzekerheid een uurtje of twee dan kun je nog je schouders ophalen of in het ergste geval omkeren. Maar na een dagtocht lang fietsen langs de rivier bekruipt het gevoel van verdwaald zijn je onoverkomelijk. Je staat in een stadje bij de splitsing en je vraagt weer verschillende Chinezen om hulp. Dit ingrediënt vormt toch echt ons favoriete hoofdbestanddeel. De mensen uit dit stadje genieten met ons mee en al gauw vormt zich een menigte van wel 20 mensen om ons heen. Er wordt gelachen om die gekke buitenlanders die met handen en voeten duidelijk maken dat ze langs de rivier willen fietsen. In ruil voor wat degelijke informatie gaan we met verschillende mensen op de foto . Iedereen denkt mee en deze jolige bijeenkomst levert een getekend kaartje op waarop staat dat we 18 kilometer aan deze kant van de rivier moeten fietsen, dan oversteken met een brug en daarna nog 20 of 30 kilometer tot aan het stadje. Maar dat is het traject voor morgen besluiten we en nog steeds met behulp van de nieuwsgierige groep Chinezen gaan we inchecken in een hotelletje.



Na een nachtje op een laag pitje doorsudderen, moet je vroeg opstaan om alles nog een paar keer goed om te roeren. De betonplaten vormen een weg die bijna verticaal langs de rivieroevers omhoog en omlaag loopt, en de enige andere weggebruikers zijn voetgangers en een enkele brommer. Pas rond lunchtijd komt het moment van serveren. DE WEG LOOPT DOOD!
We kunnen het zelf nauwelijks geloven. Een eindeloze rij Chinezen heeft ons, onafhankelijk van elkaar en in samenspraak verteld dat deze weg doorloopt maar het is onmiskenbaar; ineens houden de betonplaten op en loopt er nauwelijks meer een modderig pad naar een boerderij op de oever.

Terug in het stadje worden we vrolijk begroet door dezelfde mensen die ons gisteren de weg gewezen hebben. Wie kan het ons kwalijk nemen dat we dit gerecht een beetje te machtig vinden? We besluiten ons bord niet leeg te eten maar een bus te pakken het dal uit. Dit blijkt een goede keuze want het busje doet er nog een paar uur over om in Ziyang te komen, rijdend over een kleine weg die zich ver van de rivier over de berghellingen slingert.

Hoe je je fiets toch op de trein krijgt.

We hebben even genoeg van onlogische kleine weggetjes, lekke banden en andere reparaties, verdwalen en beklimmingen. We willen weer stevige vorderingen maken naar het zuiden. Tijd voor het openbaar vervoer! Omdat er rails ligt naar de stad van onze keuze, rijdt er geen bus. Gewapend met een Chinees briefje, waarop te lezen staat of de fietsen alsjeblieft mee mogen in de trein, gaan we naar het station. We gaan onze kaartjes kopen met onze fietsen expres in het zicht van de vrouw achter het loket. Onze ervaring leert ons: de dames achter het loket hebben niet zo’n problemen met het verkopen van een kaartje aan twee fietsers. Het zijn de mensen van de praktijk die soms wel problemen zien.

Als we onze fietsen de wachtruimte inrijden zorgt dat dus voor beroering onder het personeel. Er zijn mensen enthousiast en nieuwsgierig maar één stationschef schudt zijn hoofd. Hij wordt door zijn collega’s lachend weggeleid bij onze fietsen. Niemand zegt of gebaart dat we de fietsen niet mee kunnen nemen. We installeren ons voor 2 uur wachten. Na twee uur, 10 minuten voordat de trein zou komen, krijgen we een briefje in onze handen gedrukt: . In onvervalst Chinglisch staat er dat we niet mee kunnen en dat we zelf een andere manier van vervoer moeten regelen. Wij zijn verontwaardigd dat we dit nu pas horen en laten dit duidelijk merken. We trappen een beetje herrie en blijven vervolgens gewoon op onze plaats in de stationshal. We geven niet zomaar op. Na een paar minuten komt er een volgende briefje. Ze zullen hun uiterste best doen om ons op de trein te krijgen, staat erop te lezen. Blijkbaar is er een deel van het personeel op onze hand en bereid de regels voor ons aan hun laars te lappen. We worden als eerste toegelaten op het perron. Een van de stationschefs neemt ons mee op sleeptouw. We lopen naar het einde van perron 2 en daar moeten we nog verder lopen langs de rails totdat we op een smal stukje niemandsland staan, pal langs het spoor. De trein is blijkbaar te lang voor het perron wat we alleen nog in de verte zien liggen. De stationschef wacht samen met ons op de trein en als die komt gaat hij op luide toon de discussie aan met de mensen op de trein. De beheerder van de goederen wagon weigert onze fietsen maar de stationschef gooit er nog een schepje bovenop als hij de man van de laatste personen wagon uitkaffert. Die opent na nog een paar zenuwslopende momenten de deur van het laatste balkon voor ons. Snel tillen we samen de fietsen en de bagage hier naar binnen. Drie uur later zitten we heel veel zuidelijker en zijn we blij dat we doorgezet hebben.

En dan is het tijd voor een cruise! Een van de toeristische hoogtepunten van China is een cruise over de Yangtze rivier door drie gorges heen. En, heel gek, daar heeft Line ineens zo’n zin in! Om je zomaar over het water te laten afzakken en het landschap aan je voorbij te laten glijden zonder zelf te hoeven trappen….. We gaan aan boord van een niet-zo-super-de-luxe boot waar we onszelf een hut voor twee op cadeau gedaan hebben. Vanuit ons bed kun je zo het raam uitkijken naar de hoog oprijzende oevers. Na een nacht en een dag komen we bij de three gorges dam vanwaar we weer verder fietsen.



We bereiken een paar dagen later het meest oostelijke punt van onze reis en daar staan we even bij stil. Al die maanden naar het oosten en nu moeten we weer even wennen als het kompas zuidwest aangeeft.

Op last van de politie….

We waren er helemaal klaar voor: een flink aantal dagen doorfietsen naar het zuiden zonder verder oponthoud. Nadat Maarten vijf dagen ziek op bed heeft gelegen hebben we wederom de bus gepakt naar het pittoreske Fenghuang. Waar Line ook nog een paar dagen ziek is. We zitten onze ziektedagen maar ongeduldig uit. Gelukkig is Fenghuang niet de vervelendste plek om ziek te zijn.



Zodra we ons weer fit genoeg voelden lonkte de G209, een doorgaande weg naar het zuiden door een toeristisch gebied. De banden zijn weer geplakt, we zijn weer min of meer beter, de weg is rechtstreeks en verdwalen is nagenoeg onmogelijk. Op naar het zuiden!

Na twee-en-halve dag fietsen komen we ‘s avonds aan in een stadje. Nog voordat we het centrum bereiken passeert ons een politieauto. We krijgen een stopteken. “Die zijn nieuwsgierig”, zei Line nog, helemaal niet onder de indruk. De politie is vriendelijk maar er wordt niet echt duidelijk wat ze willen. We zijn nog steeds niet onder de indruk als ze ons laten weten dat we met ze mee moeten rijden naar het politiebureau. Eenmaal daar aangekomen mogen we in een kamertje gaan zitten en nu beginnen we toch wel serieus te overleggen wat er aan de hand is. Willen ze geld? Is het een geval van corruptie? Wat kunnen ze van ons verlangen? We weten zeker dat we niks verkeerd hebben gedaan. Niemand spreekt Engels en als ze iemand bellen die Engels zou kunnen, krijgt die ook niet duidelijk wat het probleem is. Iets met het feit dat we buitenlanders zijn…
Na anderhalf uur komt er een agente die wel redelijk Engels spreekt. Ze legt ons uit dat we in een militair gebied zitten en dat dat verboden is voor buitenlanders. Waar is dat gebied dan? willen we weten, Er was niets van te merken, gewoon een stadje zonder bord of een andere aanwijzing. Wat blijkt, dit stadje en de twee stadjes ten zuiden hiervan zijn allemaal militair gebied. We mogen niet verder naar het zuiden. Wij wijzen erop dat dit gebied ook een toeristisch gebied is waar de dorpjes van het etnische Dong volk aangeraden worden in de Lonely Planet. Met een bus door het gebied rijden mag wel, krijgen we te horen, maar we mogen absoluut niet verder met de fiets. Twee helemaal vrije toeristen zoals wij maken de politie duidelijk nerveus.



En die nerveuze houding wordt er niet beter op als wij de geboden oplossing niet zien zitten en niet meteen meewerken. We moeten NU vertrekken krijgen we te horen. We wijzen er fijntjes op dat nu vertrekken niet echt een optie is. We gaan niet in het donker fietsen en er rijden geen bussen op dit uur. De politie wil ons wel op de trein zetten maar wij zeggen dat de fietsen niet mee mogen op de trein. Een telefoontje naar de spoorpolitie bevestigd dit. Dan moeten we maar op een taxi, naar het noorden welteverstaan waar 150 km terug op onze route een grote stad ligt. Dan kunnen we morgen vanuit daar een bus nemen weer terug naar het zuiden. Dit weigeren we, tot wanhoop en ontsteltenis van de politie. We willen niet naar het noorden maar naar het zuiden en we gaan al helemaal geen dure taxi betalen. De politie denkt een half uur lang met ons mee, gebogen over de kaart bekijken we de alternatieven. Maar alle andere mogelijkheden zijn duurder door een langere of slechtere weg. Ze zitten duidelijk erg met ons in hun maag en willen de taxi naar het noorden wel betalen. Alle andere opties moeten we zelf betalen en zijn ook ineens een stuk duurder…. Na een half uur soebatten is de Engels sprekende agente iets minder vriendelijk. Onafhankelijk reizen is al erg genoeg, maar als we dan ook nog onafhankelijk denken! Uiteindelijk geven wij het verzet op en laten we ons op een busje zetten, anderhalve dagtocht fietsen terug naar het noorden.
De volgende dag stappen we op de bus naar Guilin, voor de derde keer reizend over de verboden G209 en weer terug naar het zuiden. Wat googlen levert op dat er een raket lanceerbasis is in die hoek van de Hunan provincie en het zou ons niet verbazen als de Chinezen het Dong volk met de mooie dorpjes ook onder de duim houdt met de term ‘militair gebied’. Dit hele voorval geeft even een kijkje achter de schermen van de Chinese maatschappij die op het eerste oppervlakkige gezicht zo open en bijna westers lijkt…

En wij? Wij zijn hier rustig en een beetje gelaten onder. Nog een busreisje kan er ook nog wel bij en nu zitten we ineens weer ruim in de planning in plaats van een beetje krap. We moeten over 3,5 week China uit zijn en hebben nog een 800 kilometer en wat bezienswaardigheden te ‘doen’ in die tijd.

Guilin en Yangshuo, touwtrekken en rotsklimmen

En dus bevinden we ons ineens in Guilin, toeristische droombestemming van veel Chinezen vanwege het spectaculaire karstlandschap om de stad heen. Stel jezelf een Chinees landschap voor zoals al eeuwenlang afgebeeld op inktschilderijen. hier ligt het!



Ook wordt hier met behulp van aalscholvers gevist op bootjes die bestaan uit een bamboevlot met een afdakje erboven. Guilin heeft een heerlijk klimaat en er groeien hier planten die thuis alleen in het tuincentrum, afdeling kamerplanten, te vinden zijn. De bomen staan volop in bloei met grote paarse bloemen. In het hostel ontmoeten we 4 andere fietsers en we trekken samen naar Yangshuo een plaatsje iets ten zuiden van Guilin.

In Yangshuo is het landschap zo mogelijk nog spectaculairder dan in Guilin en het stadje is pittoresk met veel activiteiten voor toeristen. Wij besluiten een midweek te blijven in een geweldig guesthouse net buiten Yuangsho. De Gigglingtree is een guesthouse dat bestaat uit een paar oude boerderijtjes die zijn verbouwd door een Nederlands stel. Dat deze sfeervolle plek wordt gerund door Nederlanders is te merken aan heel veel details. Wij genieten in elk geval van de Nederlandse tijdschriften en een schaaltje pepernoten. We vieren Sinterklaas hier want met de laptop en WIFI kunnen gedichten over en weer gestuurd worden naar Nederland.

Al op onze eerste dag in Yangshuo raken we verzeild in een touwtrekwedstrijd. Wij vormen het toeristen team dat grijze petjes op krijgt. Eerst maken we ons nog grote zorgen want er staat een clubje van maximaal 15 toeristen. Niet slecht, zul je denken maar met 15 man kunnen we de staalkabel zo dik als een arm die klaar ligt niet eens optillen. Bovendien zijn de Chinezen (zoals het Chinezen betaamt) in grote getale aanwezig. Maar wat ons echt zorgen baart: ze dragen met honderden tegelijk andere kleuren petten. Langzaam wordt ons duidelijk dat dit een touwtrekwedstrijd is tussen 600 man per keer. 300 Aan iedere kant van het ‘touw’.



Gelukkig komen er uit een zijstraat tenminste 250 Chinezen met een grijs petje opdraven en met het team zo versterkt kan de wedstrijd beginnen.
Wat blijkt, het is een spannende wedstrijd waarbij de blonde buitenlanders volop in de aandacht staan. We worden zelfs door de Provinciale tv. geïnterviewd en zijn diezelfde avond te zien in een item wat wel 7 minuten duurt. We hebben veel lol tijdens het touwtrekken en ook nog erna want we worden tweede. Ik hoor je zeggen: die hebben ze laten winnen, maar daar willen we niets van horen. We hebben er keihard voor gewerkt. De prijs is 100 Yuan (11,50 euro ) per persoon!

Met Jonathan en Cynthia uit Canada zijn we vanuit Guilin naar Yangshuo gefietst en we boffen want Jonathan heeft rotsklimmen als hobby. Wij wilden al meedoen aan een middag klimmen in een klasje maar nu hoeven we alleen maar een uitrusting te huren en vormen we ons eigen klasje. We hebben een heerlijke lange middag waarbij we van een absoluut beginnersniveau (5.7) onszelf opwerken naar een respectabel beginnersniveau (5.9). Deze laatste beklimming heeft 1 moeilijkheid, om boven te komen moet je jezelf eerst een gat inwurmen. Dat lukt dan nog wel, maar daarna moet je jezelf ook weer uit dat gat zien te krijgen. Het lukt ons allebei en “get into the hole” wordt de gevleugelde uitspraak van de dag.

Kijk nog een keer achterom

Het is bijna tijd om China achter ons te laten en we beseffen dat we blij zijn dat we er zolang zijn gebleven. China is een land met verschillende lagen. Pas na langere tijd kom je in contact met de dieper liggende lagen. We denken veel na over de Chinezen, maar het blijft raden naar de werkelijkheid. We hebben in al die weken slechts een handvol Chinezen getroffen die Engels spraken. Vaak kregen we een beetje ontwijkende antwoorden op onze vragen. Dus discussiëren we ons helemaal suf met z’n tweeën. Alle beetjes gesprokkelde informatie voegen we samen tot een logisch geheel. Maar of dat de werkelijkheid is, is zeer de vraag.

Op het allereerste gezicht oogt een provinciale stad heel westers, zeker in het centrum. Glimmende etalages, brede straten, auto’s en elektrische scooters. Maar wij weten inmiddels dat achter de gevels matig gebouwde kamers schuil gaan. Voordat het stucwerk van de badkamer droog is, is de wc-bril al weer stuk. Wij weten dat je door een steegje in te lopen recht op een markt terecht kan komen waar ze honderd jaar geleden ook al dode honden en levende padden verkochten. Wij weten inmiddels dat de prachtige cakejes in de etalage bij de bakker nergens naar smaken. Wat ons er overigens niet van weerhoudt om iedere morgen met een assortiment aan zoete broodjes en cake te beginnen. Omdat we niet kunnen wennen aan pap of rijst ’s morgens. Omgekeerd kan ook: hoewel veel eettentjes te vies zijn om je armen op tafel te leggen en een blik in de keuken soms treurig stemt eten we vaak in deze tentjes. De pannen zijn vies maar de ingrediënten zijn vers en worden door en door verhit. We eten met smaak en worden niet een keer ziek.

Ook komen we tot de conclusie dat veel waarden hier heel anders zijn dan bij ons. In ieder geval hebben de Chinezen heel andere prioriteiten als het om waarden gaat.
In het westen hechten we aan vrijheid, veiligheid, individualiteit, creativiteit en inventiviteit om maar eens wat te noemen. De Chinezen lijken hier helemaal niet mee bezig. Ze zijn gelukkig met de vrijheid die groter is dan in het verleden. Veiligheid is geen issue. Vraag het maar aan de man die op wankele steigers zijn werk staat te doen Of de man die zijn hele familie en een mud aardappelen op zijn motor vervoert. Man, vrouw, kind en baby zonder helm.
Iedereen is anders lijkt hier niet op te gaan. Waarom iets anders verbouwen of verkopen dan je buurman? Waarom alternatieve kleding kopen? Oh nee, wacht, het is niet eens te koop. Waarom je huis anders decoreren als de buren? Opgaan in de massa is het devies.
In Europa is kunst geen kunst als het niet innovatief is. Hier ligt de nadruk op traditie en vakmanschap. En dus lijken alle beeldhouwwerken op elkaar. Twee stenen leeuwen sieren menig groot gebouw. Alle schilderijen van inkt tonen dezelfde plaatjes. Line volgt een cursus schilderen met inkt en leert op de traditionele manier; precies nadoen wat de leraar doet en je krijgt een afbeelding van “het springende paard.”
Durf je buiten de lijntjes te kleuren dan krijg je internationaal erkenning. In China loop je echter de kans om het etiket dissident opgeplakt te krijgen. Zoals de kunstenaar Ai Weiwei en de blogger Han Han.

De grens

En dan rest ons nog een paar dagen stevig doorfietsen naar Nanning voor het Vietnamese visum en dan door naar de grens. Onze dagen worden heel veel makkelijker door een stevige wind uit het noorden die zorgt dat we makkelijk lange dagafstanden van 120 of 130 kilometer fietsen. Het schiet dus eindelijk lekker op en dat komt ook omdat we vol verwachting weer uitkijken naar een nieuw land. Want, ja, na negen maanden fietsen hebben we nog steeds heel veel zin in nieuwe landen ontdekken. Er liggen er nog vier op ons te wachten: Vietnam. Laos, Cambodja en Thailand. We zijn allebei nog nooit in Z-O Azië geweest en we kijken er reikhalzend naar uit.


Nieuwsgierig naar eerdere belevenissen? Klik hier onder op een van de linkjes


Het einde van de Zijderoute | Oktober – november 2011
De Pamir | september 2011
Stannen en stempels | augustus en september 2011
Hulpdiensten in de woestijn | 8 tot 12 augustus 2011
Welcome to Iran! (Iran 2) | augustus 2011
Tegenwind (Iran 1) | eind juli 2011
Van Capadocie tot Van | half juli 2011
Istanbul | begin juni 2011
Balkan en Bulgarije | eind mei 2011
Waarin we trouwen, wij langs gaan bij Marco Polo en… | Italie | 12-05-2011
Frisch und Knusprig | half april 2011
Vertrokken | begin april 2011